สิ่งที่คิดตอนเขียนโพสนี้

อึดอัดที่สุดในโลก
ตลอด 6 เดือนกว่าๆที่ผ่านมา

ผมเกลียดเเม่ที่สุด
ผมรักเเม่ที่สุด

ผมอยากตาย
ผมอยากอยู่บนโลกนี้ต่อไป

โลกนี้มีเเต่สิ่งชั่วร้าย
โลกนี้มีสิ่งดีๆอยู่ทั่วไปหมด

ผมถูกเพื่อนหลอกใช้
ผมมีเพื่อนตาย

ผมมีเเต่ความทรงจำไม่ดี
ผมมีก็มีความทรงจำดีๆ

...........
คำเล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวผมตลอดตั้งเเต่วันนั้น

ไม่ต้องเล่นเกมไปตลอดชีวิต
เล่นกันเเบบไม่ต้องนอนกันเลย.......

ผมอิจฉา.. คนที่ได้เล่นเกม อย่างอิสระ

ผมทุกข์... ผม เศร้า ผมร้องไห้

ผมโกหก พูดเท็จ

ผมเก็บทุกอย่างไว้กับตัวเองคนเดียว...
เพราะผมคิดว่าถึงจะบอกใครไปก็ไม่มีประโยชน์

ผมมันไอ้บ้า... ไอเสียสติ...
พ่อเเม่บอกว่าผมติดเกม ยิ่งกว่าติดยาเสพ

ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อไปเเล้ว

ตอนนี้ผมโกรธ เกลียด รัก เเละ ห่วงเเม่

ตอนนี้ผมไม่มีใครให้กอดเเละร้องไห้เหมือนเเต่ก่อนเเล้ว

ผมต้องร้องไห้คนเดียว

........
.........
................
ผมมันเห็นเเก่ตัวใช่ไหม...
คนที่เจออะไรเเย่กว่าผมก็มี..
ผมไม่มีความอดทน...
ผมมีโอกาส เเต่ไม่คว้ามันไว้

ทำไม......
ผู้คนเหล่านั้นคงจะถาม
ทำไมผมถึงทำเเบบนี้..
ทำไมเเกต้องเกิดเเล้วเลือกใช้ชีวิตเเบบนี้


. . . . .

ผมอยากเจอเพื่อน...
ล่าสุดผมกลับไปเจอพวกเขาในงานศพของเพื่อนคนหนึ่งที่เสียไป
เเต่พวกเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันเพราะมั่วเเต่เศร้าเรื่องเพื่อนที่เสียไป.......


.....
ช่วงนี้ผม...
ปวดท้อง..
โรคกระเพาะผมเป็นหนักขึ้นทุกวันๆ
ตอนกลางคืนผมขดตัวเเล้วกุมขมับเพราะมันปวดมาก
ผมนอนไปทั้งๆ ที่ยังคิด คิด เเละ คิด
ผมเอาเรื่องที่ผมคิดไปฝันต่อ..........
ผมคิดหลายๆ เรื่องในเวลาเดียวกัน.......


..................
ผมไม่ได้เล่นเกมจริงๆ มามากกว่า 1 เดือนเเล้ว (ตั้งเเต่งานหนังสือ)
เป็นครั้งเเรกจริงๆ ที่ผมไม่ได้เล่นมานานขนาดนี้.......




......................
ผมได้ดูหนังไฟนอล 7 ใหม่......................................................
มีคนได้เล่นเกมไฟนอล 13 demo .........................................................

ผมทำอะไรไม่ได้
ผมกับเเม่เจอกันครึ่งทางไม่ได้

หัวผมเต็มไปด้วยหลายเรื่อง
ทุกเรื่อง



พ่อ
เเม่
พี่
ผม
เพื่อน
ครู
ญาติ
รุ่นพี่
รุ่นน้อง



................
ผมรำคาญเสียง......
เสียงที่เกิดขึ้นทุกๆ ครั้งที่ผมตื่น
เสียงที่เกิดขึ้นทุกๆ ครั้งที่ผมหลับ

ผมอยากไปจากที่นี้...
ผมอยากกลับมาที่นี้...

ผมต้องหนี
ผมต้องเเอบ
<_>
ทำไมท่านต้องตามผม...
ทำไมท่านต้องคอยมองผม

ผมอยากมีอิสระ
ผมอยากให้คุณบอกผมควรทำอะไร
ผมอยากอยู่คนเดียว
ผมไม่อยากอยู่คนเดียว
ผมเหงา
ผมกลัว
ทำไมท่านไม่เข้าใจว่าผมต้องการอะไร...
เมื่อไร
เเละเมื่อใด....

ทำไมพวกเขาต้องมองผมด้วยสายตาเเบบนั้น
รังเกียจผมหรอ?
ทำไมพวกเขาถึงมองผมด้วยสายตาเเบบนั้น
สงสารผมหรอ?
ทำไมพวกเขาถึงมองผมด้วยสายตาเเบบนั้น
เกลียดผมหรอ?
ทำไมพวกเขาถึงมองผมด้วยสายตาเเบบนั้น
เป็นห่วงผมหรอ?
ทำไมพวกเขาถึงมองผมด้วยสายตาเเบบนั้น
อยากพูดกับผมหรอ?
ทำไมพวกเขาถึงมองผมด้วยสายตาเเบบนั้น
รักผมหรอ??????

สุดท้าย
ตอนหลัง
ผมหัวเราะ
ผมฝื้นยิ้ม
ขาผมเจ็บ
ผมฝื้นเดิน ผมฝื้นวิ่ง
สายตาผมเริ่มไม่ดี ผมเริ่มมองไม่ค่อยเห็น
ผมร้องไห้ออกมา
ผมร้อง..ร้อง..เเล้วก็ร้องออกมา

ชีวิตผมไม่เหลืออะไรเเล้ว
ชีวิตผมยังมีอะไรให้ผมอีกเยอะเเยะ..............


===========================================

-The White Dog
หมาขาว

ผมได้ยินเสียง
"เจ้าหมาน้อย.... เจ้าจะเดินไปทางนั้นทำไม"
"เจ้าหมาน้อย..มาทางนี้สิ.."
"เจ้าหมาน้อย..ทำอะไรน่ะ"
"เจ้าหมาน้อย... !!! ........ เจ้าได้ทำอะไรลงไป????"

........
ของเหลวสีเเดงหยดลงสู่พื้น

".................................."


"เฮ้.. ไอ้เอ๋งน้อย... เป็นอะไรหรือเปล่า"
เสียงของใคร.....
"เฮ้... เจ้าไม่เป็นอะไรนะ? ให้ข้าพาไปรักษาเจ้าไหม?"
รักษา.. รักษาอะไร.....
ผมพูดออกไป...
"เธ...อ.......ชื่อ...อ...ไร...."

"..................ไม่รู้จริงหรอ?"
ผมเงียบ
"ผมชื่อ ..... ...... ยินดีที่ได้รู้จักกันนะ......"

-----------------------
นอกเรื่อง+เเถมคลิป

http://www.youtube.com/watch?v=MvjZ6VkLuCM

Draw With Me

ตอนนี้ผมดูคลิปนี้ (ประมาณรอบที่ 7-8)
เเล้วซึ้งดี ร้องไห้อีกเเล้วเเฮะ..orz

credits: P'Kesh (ส่งลิงค์มาให้ดูทางเอม)