บ่นนนนนนนนนนนนนน

เบื่อออออออออออออออออออออออออออออๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ทำไมปิดเทอมต้องเรียนหนักกว่าตอนเปิดเทอมด้วยฟ่า!!!!!!!!!!!!!

ต้องไปสอบไอ้บ้า GAT PAT นั้นนนนนนนนนนน!!

เกมกูก็ไม่ได้เล่นนนนนนนนนนน!!!!! *********************************!!!!!!!!!!!!!

เบื่อ
เบื่อ
เบื่อ

รู้สึกไม่อยากเรียนหนังสืออีกเเล้ว

มันรู้สึกบ่อยขึ้นๆ

มากขึ้นทุกวันๆ

กุเบื่อโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ฟร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ครูมานั่งคุม

ให้การบ้านเพียบ

ชีวิตปกติ

เวงๆๆๆๆ ปกติตื่น 10 โมง ตอนนี้ต้องตื่น 6 โมง

ไม่มีเพื่อนคุยในเอมเลย

กุเหงาเข้าใจไหมๆๆๆๆๆ

เล่นเกมไปคนเดียวจนถึงเกือบ 10 โมง

ไปตีเเบต 1 ชม.
กลับมา+อาบน้ำก็ประมาณ 12 โมง

12-บ่ายครึ่งก็ต้องทำการบ้าน

ทำๆๆๆๆๆๆ เต็มสตรีมห้ามลุกเพราะมันเยอะ

บ่าย 2- 6 โมงไปเรียนพิเศษทุกวัน

กลับมา + อาบน้ำประมาณ 1 ทุ่ม

กินข้าว 30 นาที

7:30 ต้องเริ่มทำการบ้านอีกเเล้ว

ยัน 4 ทุ่ม

ที่กูจะได้เล่นเกมเเค่อีก 15 นาที (มันก็ต้องแอบหมดอีกให้ตายดิโว้ยยย!!)

อีก 15 นาทีกูต้องล้างจาน

อีก 30 นาทีกูต้องซ้อมดนตรี

เเละกูต้องนอนให้ได้ตอน 5 ทุ่ม

กูไม่มีเวลาคุยกับเพื่อนเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย T[]T!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

...........................

เพื่อน............

โธ่โว้ย......

ทำไมต้องเข้ามหาลัยด้วยนะ..

โรงเรียนตอนนี้ก็ยังไม่อยากไปเลย..

ผมเกลียดโรงเรียนปัจจุบันมาก..

ความรู้สึกเหมือนพึ่งย้ายมาอยู่วันเเรกมันมีอยู่ทุกวัน

นี้สินะ

ที่ใครๆ รู้สึก

"อยากย้อนเวลากลับอดีต" จังเลยเนี่ย

กลับมา... ไม่ทันไรก็ต้องทำการบ้านซะเเล้ว

ตอนเช้าก็ไม่มีใครออนน...

ก็เพื่อนส่วนมากผมไม่ตื่นนี้

ถึงจะตื่น..

พวกเขาก็ต้องไปโรงเรียนกัน...

พอดึก

ผมก็มีเวลาเเค่ 15 นาที

บ้างทีผมก้ไม่อยากออน

เพราะเดียวจะคุยเพลิน ทั้งๆ ที่อยากคุยมาก จนเลยเวลานอนจนได้

เเล้วเเม่ผมก็จะไปบอกครูผม...

เเล้วผมก็โดนด่าเเหลก.......... เเต่ละชุดนี้เเทงใจโคตรๆ ด้วย

ผมรักเพื่อมาก...... ยิ่งขี้เหงาอยู่

เเต่ก่อนผมมีทุกอย่าง ต้องพูดเเบบนั้นเลย (ตอนนี้ก็คงยังมีอยู่เราอาจไม่รู้ตัวมั้ง... ว่าเรากำลังทำล้ายมันหรือเปล่า)

ผมมีเพื่อน...ที่คอนช่วยเหลือผท
รับฟังผม
เฮฮาไปด้วยกัน
ปลอบใจเมื่อผมเศร้า
เเละรู้ใจผม..

ผมไม่ได้มีคนเดียว

ผมมีถึง 5 คน.....

ผมมีเเม่

ที่ผมกล้าที่จะคุยเรื่องอะไรด้วยก็ได้

เมื่อก่อนพวกเราใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุขมาก

ผมมีความสุขมาก.... เกินคำบรรยายใดๆ

ผมมีครู

ผมสนุกกับท่านมาก

ผมไปเรียนกับท่าน

เรียนอย่างสนุกสนาน

พวกเราเล่นเกม (ที่ท่านทำขึ้นมาเองเช่น ต่อคำ หรือที่ซื้อมาเช่น othello, ฉลุย) ด้วยกัน

ผมโคตรเเห่งความมีความสุขเลยครับ (ตอนนั้นเกมก็เล่นได้)

เฮ้อ..

นึกถึงเหตุการณ์พวกนี้ทีไรต้องร้องไห้ทุกที

ตอนนี้ก็ร้องอีกเเล้ว

ตั้งเเต่เมื่อวันอาทิตย์...

ผมคงจะเป็นคนเงียบไปอีกนาน

โดนกระเเทกใจมาอย่างรุนเเรง

ทั้งๆ ที่ปกติ...

ถ้าเจออะไรเเบบนี้อีก 1-2 วันก็หายกลับมาร่าเริงเเท้ๆ..

ถึงมันจะร่าเริงน้อยกว่าเมื่อก่อนเยอะก็เถอะ..

เเต่ก็ไม่ได้เป็นหนักขนาดนี้

ตอนนี้ผมเหม่อ

หนักกว่าเดิมอีก

เงียบก็เงียบ

ไม่ค่อยขำอีกเเล้ว..

ยกเว้นมีคนยิงมุขเด็ดมาจริงๆ

ถึงเเค่ยิม... ขำไม่ออก

เเละถ้าขำ...

มันรู้สึก
เหมือนเเสร้งยังไงไม่รู้..

รู้สึกไม่มีเวลาเราหัวเราะอย่างสนุกสนานหรือตลกจริงๆ เหมือนก่อนหน้านี้เลย

เงียบ..

ทั้งๆ เหงา

ไม่ยอมพูดกับใครถ้าไม่จำเป็น...

ทั้งๆ ที่อยากพูดให้คนๆ หนึ่งฟังมากๆ...


นี้กูเป็นบ้าอะไรว่ะเนี่ย


เคยคิดเเบบนั้น

เเต่ก็เป็นไปเเล้ว...

.....

ผมรู้สึกเหมือนไม่เหลือใครเชื่อใจได้ที่จะพูดด้วย หรือ.. เล่าเรื่องให้ตัวเองฟังน่ะ

เป็นครั้งเเรกในชีวิต

ที่รู้สึกเเบบนั้น

ปกติผมเชื่อใจคนง่าย

มีอะไรก็เอาไปเล่ามให้เขาได้ฟังง่ายๆ

ถ้าเป็นคนสนิทละยิ่งหนักเลย

นี้เป็น conversation กับคนๆ หนึ่งที่ผมหาเวลาพูดด้วยตอนเช้านะครับ ._...... เเต่จะเเปปเเค่ที่ผมตอบเท่านั้น

เมื่อวาน
ครูเราพูดอย่างหนึ่งเเทงใจโคตร
like, she ล้มเลิก my dreams ._.
เขาพูดว่า
คือคนที่เล่นเกมจะไม่มีวันประสพความสำเร็จน่ะ เพราะมั่วเเต่ยึดติด ไม่ยอมจริงจังเรื่องเรียนซะที (ฟังให้จบก่อนนะ)
เเล้วเขาบอก คือเราทำเเค่ปติบัติ (หาตัวอักษรไม่เจอ) คือเล่น เเต่ไม่ศึกษา origin like, ทำไมไม่ไปเรียน programming, or 3-D
uh....... actually i'm thinking of doing that ._......... but it's just เราไม่มีความมั่นใจเลยในฝีมือเเล้วกลัวเรื่องวาดรูปมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
and she said like, สมมุติว่ามีสมาคมเล่นเกมเเห่งชาติ
เราไปเเข่ง
ก็เเพ้อยู่ดี
เพราะคนน้อย เขารับน้อยอยู่เเล้ว
โอกาสยิ่งน้อยกว่าจะเอนท์ให้ติดอีก
เขาบอกว่าสิ่งที่เราทำได้อาจมีเเค่ไปเเข่งเเฟนพันธ์เเท้ ซึ่งจะได้หรือเปล่าไม่รู้ เเต่เรื่องเรียนมันมีโอกาสมากกว่า ._.
my dreams are, kinda shattered all away yesterday - -" (you can imagine right? some kind of like in mangas or anime >_>)
my...
teacher, father, mom always asks me
เรื่องเกมมันเอาไปหากินอะไรได้????
er... actually, it could....... it's just little... and not wide....

my teacher (not my mom) didn't said to let me stop playing game the whole life
but wants to let me play after i suceed -________-


....

ตอนนี้นะ สำหรับทุกคนคงเป็นเรื่องปกติไปเเล้วละ

เวลาร้องไห้

ต้องอยู่คนเดียวตลอด

ผมอยากร้อง

เเล้วกอดใครสักคน

เเล้วปล่อยโฮออกมาตรงนั้นเลย

นี้อะไรกัน

2 ปีเเล้ว

ที่ต้องร้องไห้คนเดียว...

ผมขี้เหงาโคตรๆ นะเออ...

ตอนนี้เหมือนไม่เหลือใครเเล้ว..

เนื่องจากจะคุยก็คุยด้วยไม่ได้

ก่อนหน้านี้ผมยังมีความรู้สึกว่า มีอะไรก็บอกครูผมได้ ถามครูผมได้

เเต่ตอนนี้ผมรู้สึก

ไม่อยากคุยกับท่านอีกเเล้ว

เหมือนที่รู้สึกกับเเม่

เพื่อนๆสนิทผมก็... ไม่ออนเอมกันเลย

คุยกันไม่ได้สักที กว่าจะได้เจอหน้ากันก็นานเสียเหลือเกิน..

คนสนิทด้วยมากๆ ในเอมก็ออนไม่ได้

ก็ผมได้เล่นรอบเช้าเเปปเดียว (1-2 ชม. เเล้วเเต่ตื่นเช้าเเค่ไหน) เเล้วพวกเขาก็ไปโรงเรียนหมดสิ???

ปัญหาของผมเเค่นี้คงเล็กจิ๊บจ๊อยสำหรับคนอื่น

ประมาณว่า "เอ็งเอาเรื่องเเบบนี้เป็นปัญหาหรอว่ะ"

ใช่ครับ... นี้มันปัญหาของผม

ผมมีปัญหาเเบบนี้เนี่ยเเหละ...........