เลือกเรียนได้เเล้ว (เตือน: พล่ามยาวมากๆ)

ตั้งเเต่ปีใหม่

มะรุทำไมเหมือนกัน

คงเพราะเพื่อนๆ รอบตัวเริ่มพูดถึงว่าจะเรียนต่อที่ไหนเเล้วมั้ง

ถึงได้ทำให้ผมเริ่มคิดว่าจะทำไงต่อดี

ตั้งเเต่ย้ายโรงเรียนมาก็ไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับอนาคตหรอก (ทั้งๆ ที่ก่อนย้ายมาก็มีเป้าหมายชัดเจนไว้เเล้ว)

ตั้งเเต่ย้ายโรงเรียนมาก็มีอคติในเเง่ลบไปซะทุกอย่าง

จนผลก็ตามมาเอง

เพื่อนๆ ที่ดีๆ ที่ควรรู้จักตั้งเเต่ปีเเรกที่ย้ายเข้ามาก็กลับไม่ได้รู้จัก

เธอคนนั้นที่ย้ายเข้ามาโรงเรียนนี้ปีดีกันก็ไม่ได้รู้จัก เพราะผมมัวเเต่ปิดกั้น

มัวเเต่หมกเก็บตัวอยู่ในห้องน้ำทุกครั้งที่ออกมาจากห้องเรียน

จนตนปีนี้ เพื่อนๆ ผมก็เริ่มวางเเผนกันว่าจะเรียนต่อที่ไหนอย่างไร

มีคนอยู่เมืองไทยกว่าครึ่ง อีกหลายคนจะไปเรียนต่อเมืองนอก.. เธอคนนั้นก็รวมอยู่ด้วยเช่นกัน

ผมก็เคยถามเขาอยู่ ว่า จะไปเรียนต่อที่ไหน

เขาก็บอกว่าประเทศอังกฤษ

เเล้วผมก็ไม่ได้คิดอะไรต่อ ยกเว้นว่าช่วงที่เขาไปเรียนผมต้องคิดถึงเขามากเเน่ๆ.. พวกเราคงไม่ได้เจอกันอีกนาน เเล้วกลัดกลุ่มใจต่อไปอีกนานว่าเขาจะลืมผมไหมนะ พวกเราจะยังคุยเเบบปกติกันไหม พวกเราจะห่างเหินกันไหม บลาๆ

เเล้วเมื่อประมาณ 2-3 เดือนก่อนผมก็ถามเขาว่า

เเล้วเรียนจบ จะทำงานที่ไหนละ

เขาก็ตอบอีกว่าไม่ใช่เมืองไทยเเน่ๆ

ณ จุดนั้นผมก็เริ่มซึมเศร้า คิดเเต่เพียงว่า..

อยากอยู่กับเธอคนนั้น..

ก็ซึมไปหลายวันอยู่ทีเดียว

เเล้วผมก็โทรไปหาเพื่อนที่โรงเรียนเก่าบ้าง เล่าเรื่องนี้ เเล้วก็ฟังคำตอบ

เพื่อนที่โรงเรียนก็ด้วย ผมปรึกษารุ่นน้องคนหนึ่ง.. ว่าผมทำใจไม่ได้

เขาตอบผมมาว่า..

ถ้าได้เจอกันก็ต้องมีวันที่เเยกจากกัน เเละถ้ามีวันที่เเยกจากกันก็ต้องมีวันที่มาพบเจอกันอีก

อื้ม.. มันก็โอเคอยู่หรอก.. เเต่ที่จริงก็ไม่ได้ปลอบอะไรผมได้มากอานนะ _ _|||

จนกระทั้งวันหนึ่ง เธอก็ทักผม ว่าช่วงนี้ผมเป็นไร เงียบผิดปกติ (อา..นี้ขนาดพยายามทำตัวปกติ เเบบร่าเริงๆ เเล้วนะเนี่ย โดนจับได้จนได้ --'' เห็นเพื่อนบอกเวลาผมมีอะไรผิดปกตินี้..จะมีอะไรเเสดงออกทุกครั้ง)

ตอนเเรกผมก็ไม่กล้าบอกเธอ..

อีกเรื่องก็..ผมอยากบอกเธอว่าผมชอบเธอด้วย.. เเต่ผมไปถามเพื่อนๆสนิทมาว่า ควรพูดดีไหม สองคนก็บอกมาว่า อย่าเลย เพราะอาจไม่ได้กลับมาเป็นเพื่อนกันอีก

เเต่ในวันนั้น (สองสามอาทิตย์เเล้วละ เเต่เพิ่งมีเวลามาเขียน --) ผมก็ตัดสินใจบอกเธอไป รวมทั้งเล่าเเล้วก็ถามเขาว่าผมควรทำไงดีกับอนาคตด้วย

ผมตัดสินใจบอกเธอว่าชอบไปด้วย ก็เพราะ..เท่าที่ผมรู้จักเธอมาครึ่งปี..ผมมั่นใจว่าเธอจะตอบรับยังไง.. เเล้วเธอก็ตอบรับเเบบนั้นจริงๆ ด้วย

เธอไม่ได้ว่าอะไร กลับตอบซะด้วยซ้ำว่า เขาเห็นผมเป็นน้อง เเละตัวเขาเป็นพี่

ตอนเเรกก็อยากขอเขาเป็นเเฟนอยู่หรอกนะ.. เเต่ผมคิดได้เเล้วว่าเเค่นี้น่ะ..เท่าที่ได้คุยกันเเละเล่นกันทุกวันนี้น่ะ ก็พอเเล้ว

ไม่จำเป็นจะต้องเป็นอะไรไปกันมากกว่านี้หรอก (ในตอนเเรกผมอยากขอเป็นเเฟนเขา..เพราะผมอยากใช้เวลาอยู่กับเธอนานๆ..เพราะรู้ว่าพวกเราอาจมีเวลากันไม่ถึงปีด้วยกันซะด้วยซ้ำ..ก่อนวันที่ต้องจากกัน เเล้วที่ไม่กล้าบอกไป ก็เพราะเพื่อนเตือน เเล้วผมก็เห็นว่า..เขามีงานยุ่งมากๆๆๆๆๆ ด้วยเเหละ)

เอาละ..เเต่เรื่องนี้ก็จบไปเเล้ว ผมยังไงก็ต้องทำใจวันที่เขาจะไปให้ได้..ต้องทำให้ได้..ผมต้องเน้นย้ำมันอยู่ทุกวัน

ว่ามันไม่เป็นอะไรหรอก.. เขาจะไปได้ดี..ก็ให้เขาไปสิ เป็นเพื่อนที่ดีก็ต้องถีบเพื่อนรักไปเรียนเมืองนอกให้ได้สูงๆ สิ อย่าไปรั้งอะไรเขาไว้เลย

ส่วนผม (เพื่อนสนิทที่โรงเรียนเก่ามันเเนะนำมาว่า) ก็เรียนเก่งๆ จบออกมาหางานดีๆ ทำ เก็บตังค์ เเล้วก็ไปหาเขาดิ๊

มันเป็นสิ่งที่ทำให้ผมมุ่งมั่นตอนนี้

จากปกติที่ผมไม่เคยหาอะไรเกี่ยวกับมหาลัยดูเลย เเม้นกระทั้งสมัครสอบผมก็ไม่เคยเเตะต้องเขาไปดูว่าสมัครยังไง (ปกติพ่อทำหมด)
ผมก็ขอพ่อไปเมื่อเดือนก่อนว่าขอลิงค์เวปหมดเลย ต่อไปนี้ผมจะทำเอง

เเล้วผมก็ไปคุยกับเพื่อนๆ ด้วยว่าควรเข้าที่ไหนดี

ไปๆมาๆ เพื่อนผมคนหนึ่งมันเขา BSAC ได้ (เคมีประยุกธ์) คณะวิทยศาสตร์อินเตอร์ของจุฬา

ผมก็เลยกะว่าจะเข้าบ้าง เพราะตอนนี้ หลังจากที่ได้รู้จักรุ่นน้องในห้องเรียนเคมีที่น่ารักมากๆ (ทั้งหน้าตากับนิสัยนี้เเหละ แฮะๆ ^_^) ผมก็พลิกเกรดจากเทอมก่อน ตกทุกสอบ มาได้คะเเนนเต็มทุกสอบเลยทีเดียว

พอผมตัดสินใจไปบอกพ่อกับเเม่

พวกเขาก็...

ไม่อยากให้ผมเรียน

บอกว่าคนจบจากคณะวิทย์หางานยาก

เเล้วมันก็ไม่ได้ไปกบัโรงงานของพ่อด้วย

พวกเขาก็เอาเหมือนเดิม

วิศวะ.. (คงตัดหมอเพราะไม่เห็นหวังในตัวผมเเล้วละ)

อะไรกันนะ

ผมก็ไม่ได้เกลียดฟิสิกส์นะ เเต่ก่อนชอบซะด้วยซ้ำ

เเต่อยากยัดอะไรๆ ก็วิศวะๆๆๆๆๆ จนผมเบื่อเเล้วนะ!!!

เรื่องเรียนพิเศษก็เหมือนกัน

ครั้งเเรกที่ผมเรียนพิเศษคือตอนปิดเทอมป.4

เรียนกับคุณครูเลขที่ยังสอน ณ ปัจจุบัน

คุณครูคนนี้สอนผมได้ดีมาก เเล้วผมก็รักครูคนนี้มากเช่นกัน

พอป.5 ผมโดนจับไปติวของฝั่งไทยครั้งเเรก จำไม่ได้ว่ายังไง เเต่เรียนเสาร์อาทิตย์ ประมาณวันละ สี่ชม.

เเล้วก็เลิกเรียนไอ้นี้ไปประมาณ ขึ้นม.1

เเล้วหลังจากนั้นผมก็ต้องไปเรียนพิเศษตามที่ต่างๆ ตามวิชาไป ก็เรื่อยๆ เรียนทุกเสาร์อาทิตย์

ผมก็ทำตามเเต่โดยดี

ทั้งๆ ที่ เรียนไปไม่มีอะไรเข้าหัวเลย

พูดตรงๆ ว่าเนื้อหา วิธีสอน ความลึก การจัดสอน.. ของฝั่งไทยกับอินเตอร์.. ไม่เหมือนกันสักนิด

ถึงจะเหมือน เเค่ก็ไม่ได้เรียนของชั้นเดียวกัน

อย่างผมเรียนตอนนี้เรื่อง ดิฟ ของคัลคูลัสตอนม.5 เเล้ว ทั้งๆ ที่ฝั่งไทยเรียนตอน ม.6

เเล้วอื่นๆ อีกมากมายที่บางทีผมเรียนเร็วกว่าฝั่งไทย เเละช้ากว่าฝั่งไทย..

ก็เรียนไป..

จนย้ายมาโรงเรียนใหม่

ผมก็โดนจับไปเรียนที่ใหม่ เป็นตึกที่เรียกตึกวรรณสร (คงสะกดผิดจำไม่ได้) ที่เป็นศูยน์เรียนพิเศษที่ พยาไท 2 นั้นเอง..

ไม่มีอะไรมาก.. ผมต้องไปเรียนตั้งเเต่ 7 โมงเช้ายัน สามทุ่มกว่าๆ ทุกเสาร์อาทิตย์

ผมยอมไปจนประมาณ 3-5 เดือนผมก็ขอเลิก เพราะช่วงหลังเองผมก็เริ่มทนไม่ไหวกับการที่ต้องนั่งฟังคนพูดผ่านวีดีโอซึ้งผมไม่เข้าใจ ไม่รู้เรื่อง ตามเขาไม่ทัน

จะหลับก็หลับไม่ได้ เพราะมีพี่พนักงานคอยเข้ามาสะกิดตลอดเวลา

ผมเองตอนหลังก็เริ่มโดดเรียนด้วย..

เเต่โดดไม่เกินสองครั้งก็โดนเเม่จับได้ซะเเล้ว orz

อา..พอเริ่มมาปีนี้ผมก็โดนจับยัดเรียน ฟิสิกส์กับลุง เคมีกับครูอีกคน

ปกติผมเรียนเลขทุกวัน ทำให้ผมได้ทำเลขอยู่บ่อยๆ

จนประมาณสองเดือนนี้ผมโดนวิชาอื่นเบียดเวลาเรียนเลข

คะเเนนตกฮวบเลย _ _|| (จาก B+ เป็น D-) ติด F อยู่งหลายสอบเหมือนกัน orz.. (ผมร้องไห้เลยอะช่วงนั้น..เพราะถ้าผมไม่ได้เลข...มันก็ไม่มีอะไรที่ผมจะได้เเล้วละ...)ยิ่งเทอมนี้เข้าเรื่องคัลคูลัส มันยิ่งต้องเพิ่มเวลาเรียนเลขไม่ใช่เรอะ TwT (ปกติผมเรียนกับครูเลขจะเรียนตามฝั่งไทย เพราะเลขที่โรงเรียนไม่มีปัญหา เเต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าผมต้องมานั่งติวเลขของที่โรงเรียนอย่างเดียวเลย) ตอนนี้คัลคูลัวผมมันไปถึงคัลคูลัสปีหนึ่งในมหาลันเเล้วงะ!! (เเถมเนื้อหา คำถามเเน่นกว่าอีก ==)

เเล้วผมก็มาคิดว่า..ถ้าผมเล่นเกม Mugen no Frontier EXCEED ที่ออกวันที่ 25 กุมภาเสร็จเมื่อไร..

ผมจะลดเล่นเกมให้ได้ (เลิกไม่ได้หรอกมันกลายเป็นของเสพผมไปซะเเล้ว..) เเล้วหันกลับมาอ่านหนังสือเหมือนเเต่ก่อนที่ผมทำช่วงอยู่โรงเรียนเก่า (เล่นอ่านทุกวิชาล่วงหน้า จดโน๊ตเอง เเล้วก็จดที่ครูเล่าเอง เเล้วก็ถามครูทุกคำถามที่สงสัยในห้องด้วย โอว้าว ผมทำไปได้ไงเนี่ย ตอนนี้เองผมก็ยังสงสัย --'')

ผมก็ไปคุยกับเเม่ว่า.. ทำยังไงดี พูดตรงๆ ผมเบื่อเรียนพิเศษบ้าบอคอเเตกพวกนี้เเล้ว

เวลาเดินทางไปกลับก็รวมอย่างต่ำ 2 ชม. (ยกเว้นครูเลขผมเขาอยู่ใกล้บ้านผมมากๆ) เเล้วก็เรียนไปอีกอย่างต่ำวิชาละ 2 ชม...

ปกติผมเป็นคนต้องนอนเยอะผิดปกติ..(ใครๆ ก็อยากนอนนิเนอะ?) จะนอนสามทุ่มทุกวัน เเล้วจะพยายามไม่ให้เกินสี่ทุ่ม

เเต่เดียวนี้ต้องนอนห้าทุ่มเป็นอย่างเร็ว เพราะกว่าจะกลับมาบ้านก็ปาไปสองทุ่มกว่าๆ เเล้ว..

ช่วงนี้นอนตีหนึ่งทุกวันซะด้วยซ้ำ เพราะกว่าจะกลับมาบ้าน กว่าจะทำการบ้านเสร็จ.. กว่าจะอ่านเนื้อหาบทเรียนที่ไม่เข้าใจ..(ส่วนมากอ่านเลข) ก็ปาไปเที่ยงคืนเเล้ว

ผมเลยบอกเเม่ว่า..จะทำยังดี.. ขอเลิกเรียนพิเศษได้ไหม.. เเล้วผมจะ (วงเล็บ: พยายาม) อ่านหนังสือเอง.. มันจะเข้าหัวมากกว่าคนอื่นที่สอนผมไม่รู้เรื่องอีก..

เเม่ผมก็..ประมาณว่ายังไม่เเน่ใจ...จากตัวผมที่ผ่านมาเขาไม่วางใจเท่าไร

เเต่เห็นผมมาพูดเเบบนี้ก็เลยขอคิดดูก่อน

จนกระทั้งเมื่อวาน

พ่อลงมาด่าผม

ว่าถ้าอยากเลิกเรียนพิเศษนักก็เลิกไปเลย (ผมงงมากๆ ว่าถ้าจะให้ผมเลิก เเล้วทำไมถึงต้องบังคับผมให้ไปเรียนจนกว่าจะสอบวันที่ 1 พฤษภาคมนี้ด้วย?? เเล้วค่อยเลิก??)

ด่าไปอีกหลายอย่าง ผมพยายามไม่ฟัง

เเต่ก็ได้ความมาว่า "แกไม่มีอะไรที่เป็นเหมือนตระกูลกูเลย" (คือจะด่าอ้อมๆ ว่าผมไม่ควรเป็นลูกตระกูลพ่อสินะ)

ใช่สิ.. ลูกลุงก็เป็นหมอทั้งสองคน ลูกป้าก็เป็นวิศวะเรียนต่อเมืองนอกทั้งสองคน ลูกอาก็เข้าเตรียมใหญ่ได้ทั้งสองคน ส่วนลูกลุงฝั่งเเม่ก็เป็นเด็กเรียนคณิตเก่ง ได้ไปสอบเเข่งขันต่างประเทศนับต่อนับ

ใช่เซ่..พวกผมมันเเกะดำในตระกูล

เผลอๆ ตอนนี้ผมเป็นเเกะดำคนเดียวซะด้วยซ้ำ เพราะผมยังหาที่เรียนต่อไม่ได้นิ..

คิดเเล้วก็เซ็ง..

ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากเรียนพิเศษ

เเต่มันเรียนไม่รู้เรื่องมาหลายปีเเล้วผมรู้สึกเสียดายเวลามากกว่า

อย่างน้อยก็ให้ผมใช้เวลาพวกนั้นเล่นเกมไปจนอวกส์กันเลย ผมอาจเบื่อเกมไม่อยากกลับมาเล่นอีกก็ได้

ไม่ก็เอาเวลาไปอ่านการ์ตูนภาษาอังกฤษเพื่อพัฒนาภาษา

หรือทำอย่างอื่นไปก็ได้ ผมรู้สึกว่าผมทำอะไรไร้สาระในเวลานั้นยังดีกว่าอีก..

ฟิสิกส์..เรียนกับลุง พ่อเล่นบอกให้ลุงยัดผมหนึ่งชม. หนึ่งบท.. ใครมันจะไปเทพเรียนกันได้เล่า.. ฟิสิกส์นะโว้ย..

ส่วนเคมี

ไม่รู้ทำไม

ผมเล่นสติไม่อยู่กับตัวเองทุกๆ สิบวิ

จนเป็นกันไม่ต้องเรียนกันไป

(เเต่นี้ไม่ใช่ปัญหาของเลข เพราะครูเลขผม เล่นเช็คว่าผมมีสติอยู่ไหมทุกๆ ห้าวิ ==)

วันนี้กลับมาก็เห็นกองกระดาษหน้าคอมผมเกี่ยวกับ จะเรียนคณะอะไรดีที่มหาลัยไหนดีอานนะ

ตอนเเรก็คิดจะอ่านอยู่หรอก

เเต่ก็ไม่ได้อ่าน

เพราะผมคิด

ยังไงๆ พ่อเเม่ก็คงยัดให้เรียน

ถึงผมอยากไปทางไหน เป็นอะไร พ่อเเม่ก็คงห้าม (ยกเว้นเข้าได้ที่นั้นทีเดียว)

มันน่าเบื่อจริงๆ

ผมเบื่อตัวเองด้วย

กับเวลาที่ตัวเองเสียไป

โดยเฉพาะการที่โง่ไปปิดกั้นตัวเองจากทุกอย่างตอนย้ายมาโรงเรียนใหม่

ถ้าผมได้พบเธอปีเเรก

พวกเราคงมีเวลากันมากกว่านี้..

ผมเสียใจจริงๆ ...