เมื่อวานยังยิ้มอยู่เลย หัวเราะด้วยนะ

เฮ้อ (กลับมากับการถอนหายใจ) ทำไมโพสเเรกของเดือนนี้จะต้องเป็นเเบบนี้ด้วยนะ

ทั้งๆ ที่กะไว้ว่าโพสเเรกของเดือนนี้จะโพสเกี่ยวกับภาพวาดของวิชาศิลปะล่าสุดหรือเรื่องโทโฮสักหน่อย

เเต่มันก็กลับมาเป็นเเบบนี้จนได้ (นึกว่าบล็อกต่อไปนี้จะมีเเต่เรื่องร่าเริงประจำไว้ซะเเล้วแฮะ..)

บัดซบชีวิตจริง

อะไรๆ มันอุตสาดีอยู่เเล้วหลังจากที่มันอุตสาเเย่มานานมากๆ ..

ทำไมนะ..

หรือว่ามันเเย่มาเรื่อยเเล้วเลวทรามลง?

-*-....

2-3 เดือนที่ผ่านมา.. ไม่สิ 1-2 เดือนที่ผ่านมาผมคลั่ง Kampfer กับโทโฮ จนทำให้ผมใช้ชีวิตอย่างร่าเริงได้ ร่าเริงได้...ร่าเริงมากๆ กับทุกๆ ที่ ไม่ว่าจะเป็นที่บ้านหรือที่โรงเรียน..หรือที่บ้านครูผม

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมก็ยังยิ้มอย่างเต็มใจ ยังหัวเราะได้ (จนกลายเป็นว่าเป็นคนเส้นตื้นไปเลย เจออะไรนิดเดียวผมก็จะคิดถึง Kampfer หรือโทโฮ เเต่ส่วนมากจะเป็นโทโฮซะส่วนใหญ่ เเล้วหัวเราะไม่หยุด..)

รู้สึกว่าไม่ได้หัวเราะเเบบชนิดว่าหัวเราะจนท้องเเข็งปวดท้องมานาน+ติดต่อกันขนาดนี้จริงๆ -__-

-___-

จะเล่าหมดในนี้ก็ไม่ไหวแฮะ พิมพ์จนเมื่อยตายอยู่ดี

เเล้วอย่างกับว่าจะมีคนมานั่งอ่านทั้งหมดอย่างนั้นเเหละ orz..

อะไรกันนา.. เมื่อวานก็โดนห้ามไม่ให้ใช้คอมอีกเเล้ว

ทั้งๆ ที่มีการบ้านต้องใช้ รำคาญมากก็เลยบอกไปว่าไม่มี

เเล้วก็เข้าห้องเปียนโนไปเปิดเพลงดังลั่นบ้าน เเละวาดรูปวิชาศิลปะต่อ.. เเต่ก็ไม่เสร็จ orz

ขึ้นไปทำเลขต่ออีกนิดหน่อย.. จะได้ไม่มีการบ้านต่อ(ของเลข)

ยา..ก็จงใจไม่กิน...

ไม่อยากกินเลย.. รู้สึกว่ากินไม่ลง เพราะอะไรนะ

รู้สึกกับตัวเองหรอ.. หรือโกรธ หรือนี้กำลังประชดเนี่ย.. (เหมือนมันจะเป็นอันหลังมากกว่านะ)

วันนี้ตอนเช้าพอเเม่ให้กินยา.. เเล้วไม่กิน..ก็เอาเเล้ว.. โกรธเเล้ว

ด่าเป็นควาย เป็ฯไอ้ทุเรศ (เฮ้อ เเม่จ้า..จะเปลี่ยนคำบ้างก็ได้นะ..เบื่อเเล้วคำพวกเนี่ย..) ที่เหลือก็ขี้เกียจฟังเเล้ว.. ใครมันจะไปอยากมีสมาธิฟังกับคำพวกนี้กัน..

ผมก็เเค่หยิบถุงยาลงมาด้วย..

จนป่านนี้ก็ยังจ้องมันว่าจะกินดีไหมนะ..อย่างน้อยยาเเก้อักเสบมันจ้องกินติดต่อกันจนหมด...

ไรว่ะ

ก็มันไม่อยากกินอะ..

กินยามาเดือนกว่าเเล้วนะ

ยังไม่หายอีก

ผมก็รำคาญเป็นนะต้องไปหาหมอ เเล้วเวลาหมอตรวจลำคอ ต้องยัดไอ้เหล็กใหญ่ๆ เข้าปากจนทำผมสำลักทุกทีน่ะ -*- (เเต่ก่อนเขาใช้ไม้ไอติมกันไม่ใช่เรอะ!?)

บางทีก็ถูกดูดน้ำมูกอีก orz อ๊ากกก ผมไม่ชินกับการเปลี่ยนเเปลงอย่างเชียบพลันนนน

เเม่โกรธ อีก.. โอ๊ยย บอกว่าวันนี้ให้กลับบ้านเอง..

เอ่อ.. ผมคิดในใจ กลับไงฟะ.. ตังค์ก็ไม่มีเเม้นจะขึ้นรถเมล์เอง (ถ้าสมมุติจะขึ้นจริงๆ..)

ของก็.. 3 กระเป๋าใหญ่ๆ เป็นอย่างต่ำ+กระเป๋าคอมอีก..

ถ้าเขาไม่รับผมจริงๆ วันนี้

ผมก็คงนั่งรอที่โรงเรียนละมั้ง..

เเล้วก็ไม่คิดจะโทรหาใครให้มารับด้วย (ไม่คิดจะโทรหาพ่อ..)

ทำไมน่ะหรอ..

ไม่รู้..

ผมดื้อเงียบมั้ง..

.....

พอเเค่นี้ก่อนดีกว่า..เดียวก็ต้องย้ายวิชาเรียนเเล้ว.. (นี้เเอบพิมพ์ในห้องศิลปะเอา)..

.....

รู้สึกผิดต่อเพื่อนจัง

เมื่อเช้ามันทั้งทักผม ทั้งเขามาคุยกับผม ทั้งเขกหัว(เบาๆ) ทั้งตบไหล่ผมเเต่ผมไม่สนใจมันเลย..

ก็คนมันกำลังอยู่ช่วงจุดอับนี้คร้าบ orz..

หรือกลับไปทำเหมือนร่าเริงดีกว่านะ..หรือบอกมันไปตรงๆ เลยดีกว่า..มันน่าจะเข้าใจ..