White Dog's Diary: ไดอารี่บ้าๆของหมาขาว

เขาไม่อยู่แล้ว..






เธอไม่อยู่แล้ว..







เจ้านาย.....






เจ้านายไม่อยู่แล้ว

(เฮ้ยแต่ยังไม่ตายนะเฟ้ย)



.....


ผมกลับมาจากสนามบิน



แล้วก็เปิดเมะดู...


...ดูไม่รู้เรื่องเลย...

.....

ทำอะไรดี

หามังกะอ่านดีไหม.. ยังมีเรื่องที่จะอ่านอีกเยอะเลย..


ไม่อยากอ่าน


ไปนอน(กลิ้ง)บนเตียงดีกว่า

พอนอนปุ๊ป ผมก็ทบทวนเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นตั้งเเต่ปีก่อนจนปัจุบัน

.....

(อา...ร้องไห้อีกเเล้ว)

.....

(ผมไม่เคยผิดสัญญากับใคร เเต่ก็ผิดกับตัวเองเเล้วแฮะ บอกว่าจะต้องเข็มเเข็งกว่านี้ ไรฟะ ร้องอีกละ = =.. เคถึงจะไม่หนักมากเหมือนปกติก็เถอะ)

....

อ้าว เวงกำนี้ตูหลับไปตั้งเเต่เมื่อไรฟะ

(เเถมหลับไปช่วงบ่ายๆ ไม่เคยหลับช่วงนี้มาก่อนเลย มีเเต่ตื่นสายมากในช่วงบ่าย - -")

อ้าว..เเก้มเปียก

(เอ๊ะ..ตกลงกุฝัน =="?? เเล้วหลับไปตั้งเเต่เมื่อไรฟะ)

*โครก*..

เออ... ลืมไปวุ้ย.. ยังไม่ได้กินอะไรตั้งเเต่เช้า (ไม่รู้จะรีบหาอะไร รีบจนยัดขนมปังไปไม่กี่ชิ้น)

.....

อา...กะจะไม่เขียนเเล้วนะเนี่ย.. เเต่ไม่รู้จะระบายกับใครที่ไหนเเล้ว (จะรอจนงานหนังสือพรุ่งนี้ก็ไม่ได้ด้วย)

เขียนพิมพ์ลงนี้ก่อนละกัล..

(เเต่ที่จริงพิมพ์เเล้วเล่นมุขไปมากับตัวเองก็ช่วย นีสนึง..ดีแฮะ)

รับไม่ได้ฟะ..

(เกิดมาผมเคยรับอะไรได้บ้างไหม)

ทำไมต้องเป็นปีนี้อ๊ะ(?)

พูดตรงๆ ชักจะเกลียดเมืองไทยขึ้นมาอย่างรวดเร็วขึ้น


...ถ้าระบบการศึกษากับหลังเรียนจบมันดีกว่านี้ละก็

พวกเขาก็คงไม่เผ่นไปเรียนเมืองนอกที่ดีๆ กันจริงไหม?

ร่วมทั้งเธอด้วย...


เเต่ก็โทษอะไรไม่ได้เพราะตัวเองเเทนที่จะคิดพัฒนาประเทศก็กลับไม่คิดเลย

...

(โอเค การเขียนครั้งนี้ตกลงมันไม่ช่วยอะไรเลยเฟะ)

เเล้วต่อจากนี้ใครจะคอย เเกล้งผม พูดจายั่วยุ ทำตัวซึนใส่ หัวเราะอย่างบ้าๆ (ฮะๆ)

หรือเรื่องที่คนอื่นไม่ทำกับผมอย่างเช่น ตบหัวผมเเรงๆ มั้งละ บีบคอ(จริงนะๆ)ผมมั้งละ ถีบผมมั้งละ

..หรือลูบหัวผมละ..

ถามเจง...มีใครจะทำเเบบนี้กับผมอีกไหม (เอ็งพูดเหมือนภูมิใจเนอะ?)

(ที่จริงมีอีกเเต่ไม่ควรใส่แฮะ~)

อา..

ผมไม่อยากหวังออะไรอีกเเล้วแฮะ

ที่จริงไม่น่าจะคิดเลยซะด้วยซ้ำ

คิดไปก็จะเริ่มหวังมากขึ้น

ยิ่งหวังมากขึ้นเวลาผิดหวังมันก็หนักขึ้นตามกัน (ตามกฏ directly proportional หรือ inversely proportional ฟะ..จำไม่ได้ มันสักอันนี้เเหละ)

อา..

ยิ่งช่วงนี้จะมีคนพูดถึงอนาคตอยู่ทุกๆ 5 นาทีด้วยวุ้ย

ผมเป็นพวกเอาความเศร้าพลิกเอามาเป็นเเรงเเละกำลังใจเรียนหนังสือไม่ได้ซะด้วยสิ

(พูดง่ายๆ ผมพลิกวิกฤตเป็นโอกาสไม่เป็น)

ก็ผมเป็นหมาอะ..ไม่ใช่คนสักหน่อย..

(เกี่ยวไหม?)

.....

เธอกลายเป็นทุกอย่างของผมไปเเล้วอะ...

(เเหม..พูดจาเเบบ... = =" หยึ๋ย)

เเต่มันจริงๆ นะ

หลังจากที่ทำความรู้จักกับเธอ ไม่ว่าจะอะไรรอบตัวผม ผมก็คิดถึงเธอได้หมดอะ (หรือเพราะเธอรู้อะไรเยอะผิดมนุษย์เนี่ย? อื้มๆ.. เป็นไปได้..สูง)


...


อ๋อย..เธอเเละครอบครัวของเธอ..

"ปีหน้าไปเที่ยวญี่ปุ่นด้วยกันนะ"

ขอบพระคุณมากคร้าบบ TwT""

ผมดีใจมากๆ เลยนะครับเนี่ย.. ที่เธอพูดออกมา เเม้นกระทั้งพ่อเเม่เธอด้วย

เเต่ผมไม่อยากฟังประโยคเเบบตอนนี้ง่า orz...

เพราะผมจะคิดต่อ..

ถ้าเข้าจุฬาไม่ได้ไปไมได้เเน๋นอน..

เเล้วท่านพ่อท่านเเม่จะให้ไหม.. (ถึงจะเข้าจุฬาก็เถอะ) การไปอยู่กับอื่นเกิน 1 วันเนี่ย (ไม่เเม้นที่จะคิดถาม)

เเล้วถึงจะได้...เข้าจุฬาก็ต้องไปคณะ.. ฮะๆ... วิศวะอย่างเดียวซึ่งคะเเนนอย่างต่ำที่ใช้ยื่นสูง อิ๊บอ๊าย

เเล้วถึงจะสอบคะเเนนถึง (ตอนนี้ยังไม่ถึง) เเล้วตรูวจะรอดไหม.. มันก็มีคนได้สูงกว่านี้อยู่เเล้วนี้

อีกหลายๆ อย่าง..

สรุป... ไม่อยากใช้หัวสมองคิด

เพราะมันจะคิดเเต่อะไรเลวร้ายๆ มากกว่าสิ่งดีๆ (ฮา)

(เอ๊ะ ตูเริ่มติดใช้ "ฮา" เมื่อไรฟะ ยังไม่เก็ตเลยว่ามันใช้ทำอะไร = =" เห็นคนเขาเขียนกัน)

อา..

ผมเป็นพวกลางห์สังหรไม่ดี

เเต่ปีนี้มัน

ตรงเป๊ะเลยวุ้ย

ทำไมเวลาเล่นหวยไม่เป็นงี้มั้งฟะ (เอ็งจะได้ได้ไงฟะ ซื้อหรือเล่นยังไงเอ็งยังไม่รู้เลย)

*โครก*..

เออ.. ลืมกินอาหาร

กินไม่ลง orz (เเต่หิวนะ)



เเต่ตอนนี้สิ่งที่ค่อนข้าง(?)ซึ้งเเต่ก็รำคาญนิดหน่อยคือป๋อกับเเม่ป๋มที่พยายามพูดอะไรกับผมอย่างปกตินั้นเเหละ..

(ก็เข้าใจว่าพวกเขาอยากให้ผมกลับมาเป็นเหมือนเดิมอานนะ)

เเหม..มันเป็นไปไม่ได้หรอกเน่อ..ก็เหมือนตอนย้ายโรงเรียนนั้นเเหละ

เเผลเขามันฝังลึกรู้ไหม..

เเต่ก็ถึงจะลึกเเค่ไหนเเผลเนี่ย..สักวันก็ต้องหาย (หวังว่า)

มันเเค่เเล้วเเต่ว่าเเผลยิ่งลึกก็ยิ่งต้องใช้เวลานานเท่านั้นเเหละ

ผมเป็นพวกเกลียดใช้ยาซะด้วยสิ ^^"

เเต่นะ

เเผลลึกมาเวลาหายเเล้วมันก็ทิ้งรอยเเผลเป็นไว้ซะด้วยสิ





กยา..... (อย่าถามว่าเป็นภาษาอะไรครับ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน)

หิว... _ _

ไปหาอะไรยัดท้องก่อนละครับ (ยัดเเล้วอย่าย้อนนะเฟ้ย) = =/